Een heel verhaal!
Op het ogenblik ben ik een alleenstaande Nerderlandse man van 68. Gescheiden in december 1993 en tot 2006 zonder vrouw geleefd, noch een vrouw aangeraakt, wat te maken had met een monastiek leven.
Daaraan kwam in 2004 een einde, toen ik in Griekenland 5 maanden in een Grieks klooster woonde.
De nieuwe relatie leidde tot niets
Goed, eenmaal terug in Nederland sloeg de eenzaamheid en het verlangen naar een leefmaatje toe. Via ouderalleen.nl leerde ik een leuke vrouw kennen, die 17 jaren jonger was. Helemaal geen probleem hoor. We hadden dezelfde scheidingservaring en verlangden gewoon naar een intimiteit na zoveel jaren.
Die relatie liep om verschillende redenen spaak, bovendien kwam ze maar een paar keer in de week een paar uurtjes en lagen we boven te vrijen. Nooit mocht ik bij haar thuis komen, noch met de 3 kinderen kennismaken. Het duurde een jaar om dit verdriet te verwerken.
In 2010 liep ik bij de Ikea-waar ik nog regelmatig kom- een leuke vrouw tegen het lijf. Van het een kwam het ander, maar zij hield het erop dat we gewoon een vriendschap hadden, dus ‘niets met elkaar’ hadden.
Na een jaar hield ik het niet bij haar uit- ik was en ben behoorlijk romantisch- en stopte ermee.
Bovendien had zij een geheime relatie met een getrouwde man, reden temeer om op te houden. Jammer, want ik vond haar helaas een lief ding en dat mocht niet….Weer een jaar om dit merkwaardige verdriet te verwerken.
Nieuwe liefde nieuw geluk?
Vorig jaar maakte ik via een schrijfgroep en schrijfcafé kennis met een leuke vrouw….. We gingen samen fietsen, maakten gedichten en op een dag zei ze dat ze een beetje op mij verliefd was geworden.
Eer we het wisten lagen we al vrijend op bed en hadden we gemeenschap. Ze maakte er meteen een eind aan. Toch belde ze mij de volgende morgen op en zei dat ze me miste.
Langzamerhand werden we echt verliefd op elkaar, zeiden in onze schrijfgroep dat we verkering hadden. Het is altijd moeilijk geweest om met haar afspraken te maken. Het moest bij voorkeur van haar komen.
Als ik bij haar was, vrijden we en zei ze dat ze helemaal gek op mij was, helemaal verliefd. We schreven elkaar liefdesgedichten, die er niet om logen. Helaas heeft ze het tot 4 keer toe uitgemaakt. Na de 3e keer begreep ze dat ze mij diep had gekwetst en vroeg hoe ze het goed kon maken.
De afgelopen maand was ze in Spanje voor een werkvakantie, terwijl ik haar huisje bijhield, de tuin deed en zelfs af en toe in haar bed mocht slapen, omdat ik haar zo miste. Eind van de maand kwam ze terug-we hielden gelukkig via email contact met elkaar en op een maandagavond aten we samen bij haar thuis.
Ergens had ik al een voorgevoel. Intussen had ik haar laten weten dat ik na het overlijden van mijn oom en een vriend-binnenkort mijn naaste buuv- me ontzettend verdrietig en huilerig voelde. Toch had ze het lef om na het eten te zeggen dat ze niet met me verder wilde, ja, misschien met vriendschap.
Weer is een relatie aan flarden gegaan
Vanaf dat moment was ik perplex en tot nu toe voel ik mij intens verdrietig, afgedankt en vooral gebruikt, na alle zoete en hete momenten en woorden.
Och, ik heb haar alles vergeven, maar de manier waarop ze mij heeft behandeld is meer dan haar “het spijt me”.
Dan luister ik maar weer naar Whitney Houston`s “I will always love you” of: Omhels mij dan” . Liederen zoals “Annies song” van John Denver of “Love me tender” Elvis krijg ik niet meer uit mijn keel.
Aan de ene kant verlang ik weer naar tederheid en intimiteit, maar durf het voorlopig niet aan, bang om weer belazerd te worden.
Het is een heel verhaal geworden en het liefste zou ik het willen uithuilen, maar het lijkt alsof ik verstopt ben.
